Halina Poświatowska to jest podobno człowiek...

Cześć!

Dzisiaj mam dla Was mały kącik poetycki

Kto potrafi

Pomiędzy miłość i śmierć

Wpleść anegdotę o istnieniu

Ona potrafiła i robiła to w doskonałym stylu! Halina Poświatowska – bo o niej mowa – to poetka, której chciałabym poświęcić odrobinę miejsca na tym blogu. Jej ogromna wola życia (połączona z codzienną walką o każdy kolejny dzień), pragnienie miłości i choroba, która stała się nieodłącznym towarzyszem – to one pisały zarówno liczne wiersze, jak i listy, opublikowane jako Opowieść dla przyjaciela.

Nie będę się rozpisywać na temat jej życiorysu, który przecież każdy zainteresowany może znaleźć na Wikipedii. Na dobry początek pokażę Wam kilka fragmentów moich ulubionych wierszy.

Jestem Julią

mam lat 23

dotknęłam kiedyś miłości

miała smak gorzki

jak filiżanka ciemnej kawy

wzmogła

rytm serca

rozdrażniła

mój żywy organizm

rozkołysała zmysły

(…)

modlę się do zieleni

korzenie proszę

żeby tkliwie objęły

moje nagie ramiona

(…)

jestem z upływającej wody

z liści które drżą

trącane dźwiękiem wiatru

przelatującego pospiesznie

(…)

mówisz – na śmierć

mówisz – na wieczność

a jeśli zmienisz się w drzewo

czy mogę liczyć na to że wzejdziesz

pod moim oknem

a jeśli – w szybę

czy będzie można końcem języka

podrażnić twoje dzwoniące jestem

a jeśli – w wiatr

czy będę trawą którą rozszumisz

a jeśli – w światło

czy będę nocą którą rozproszysz

a jeśli – dniem

czy dobrą chmurą osłonisz

moją zmęczoną głowę

jak ją weźmiesz lekko

we włosy

pieszczotą palców zwinnych

wszepczesz

trwam

jeszcze nie wspominałam o miłości

miłość

tak – ona jedna

nie podlega upływowi czasu

trwa

jeśli jest – jest wieczna

a jeśli jej nie ma

klepsydry oceanów toczą ziarna piasku

księżyc nieustannie odmienia złotą twarz

pociemniałym światem ciągnie ogromny wiatr

nie ma zmiłowania

nie ma odkupienia

nie ma nas

nie ma

nie ma

Ciekawa jestem, jakie są Wasze ulubione wiersze (oczywiście nie tylko Poświatowskiej). Jeśli macie ochotę, podzielcie się nimi w komentarzach.

 W Częstochowie można przysiąść obok poetki :)

Pozdrawiam,

Ania