Dwutysięczny trzynasty...

Być może w jakimś stopniu wynika to z mojego przewrażliwienia, ale muszę przyznać, że moje uszy są bardzo czułe na błędy językowe. Nie potrafię zrozumieć, a tym bardziej zaakceptować, że niektórzy włanczają telewizor, a uprzednio muszą wziąść do ręki pilota… Nie wiem też, dlaczego aktualnie mamy rok dwutysięczny trzynasty, skoro 15 lat temu nie był tysiączny dziewięćsetny dziewięćdziesiąty ósmy, tylko po prostu: tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty ósmy… Niektórzy klienci kupują 20 deko szynki… Włos mi się jednak jeży na klacie, gdy słyszę, że jakiś pan mówi „przyszłem”!!!

  

Z pisownią jest jeszcze gorzej… Na prawdę, napewno, z resztą, poprostu, z pod, spowrotem, wreście, tymbardziej (bo: Tymbark!) – to tylko niewielki wycinek tego, co widzę na co dzień (właśnie: nacodzień). Tacy z nas poligloci, tyle się mówi, że dzisiaj trzeba znać przynajmniej dwa języki obce, tymczasem coraz mniejszą wagę przywiązuje się do poprawności języka ojczystego. 

Trudno jednak o to, by kolejne pokolenia posługiwały się piękną polszczyzną, skoro w mediach panuje kult bylejakości. Dziennikarze radiowi i telewizyjni (rzecz jasna nie wszyscy, ale z przykrością stwierdzam, że coraz więcej) popełniają masę błędów. Najczęściej wynika to z niewiedzy, wydaje mi się jednak, że jest to taki zawód, gdzie popełnianie błędów (i nie mam tutaj na myśli przejęzyczeń, bo one oczywiście nie są niczym nienormalnym) nie może mieć miejsca. W prasie wcale nie jest lepiej. Interpunkcja po prostu „leży i kwiczy”, a pozostałe błędy wolę przemilczeć

.

Osobny temat to odmiana nazwisk. Większość naszego społeczeństwa sądzi, że „Ziobro” w żadnym wypadku się nie odmienia. Znam też takich, którzy są przekonani, że nazwiska w ogóle nie podlegają odmianie.

Cóż…, jest źle, a będzie tylko gorzej – taki optymistyczny akcent na koniec moich „wywodów”.

Pozdrawiam,

Ania